WHO | 03 - CUT

                                                                                                                                 WHO | 03 - CUT

ราวกับแม่เหล็กที่ดึงดูดเข้าหากัน ควานลินโอบร่างเล็กเข้าหาตนเองก่อนจะผลักอีกฝ่ายชิดกำแพงห้องในทันทีที่ปิดประตู รองเท้าที่ยังถอดไม่ทันเสร็จสะเปะสะปะปัดไปคนละทิศคนละทาง จีฮุนวาดแขนเกี่ยวรอบคอคนตรงหน้า รับรสจูบดูดดื่มที่กำลังหลอมละลายเขาทั้งเป็น

มือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อตัวบางออกด้วยความรีบร้อน เผยผิวขาวดุจน้ำนมจนอดไม่ได้ที่จะบีบเค้นให้เกิดรอยช้ำ ปากแดงบวมเจ่อเพราะแรงบดเบียดจนต้องเผยอออก ควานลินคลอเคลียไปตามสันกรามจนถึงลำคอขาวผ่อง กดจูบและขบเม้มจนเกิดเป็นรอยกลีบกุหลาบ

"จะตรงนี้ หรือห้องนอนครับ?"

"อ— อือ ตรงนี้"

จีฮุนแขม่วท้องเมื่อรุ่นน้องใช้ปลายนี้ลากผ่านส่วนนั้นของตัวเองแผ่วเบา เหมือนกับเขากำลังยืนอยู่ตรงปากเหว ใกล้จะตกลงไปแต่ก็ถูกตรึงเอาไว้ ในตอนนี้เขากลายเป็นเหมือนกับหุ่นเชิดของอีกฝ่าย

คนตัวสูงช้อนคนตรงหน้าขึ้น จีฮุนเกี่ยวขากับเอวสอบแม้จะยังไม่มีใครละริมฝีปากออกจากกัน ควานลินพาอีกคนไปยังโซฟาปล่อยกายบางลงบนเบาะนุ่มก่อนจะคร่อมตัวเอาไว้ เขาเอื้อมมือไปกดรีโมทเพื่อเปิดเครื่องปรับอากาศโดยไม่หันไปดู

พัคจีฮุนกำลังทำให้เขาเสียสติ

หัวเข็มขัดถูกปลดออกโดยฝีมือคนตัวเล็ก เสียงซิปที่รูดลงดังเข้ามาในหูกลบทุกสิ่งรอบตัว อันเดอร์แวร์ตัวเก่งที่มีบางสิ่งอยู่ภายใต้เนื้อผ้าพองนูนจนน่าอึดอัด และเขาก็ไม่ใจร้ายที่จะปล่อยให้มันเป็นแบบนั้น

"ถุงยางอยู่ไหน"

"ในกระเป๋ากางเกง"

เขาคว้ากางเกงยีนส์ขึ้นมาล้วงหาซองเล็กทรงสี่เหลี่ยม ก่อนจะฉีกมันด้วยปาก จีฮุนคาบพลาสติกสีใสเอาไว้แล้วเกี่ยวเอาชั้นในอีกฝ่ายลง แท่นเอ็นใหญ่ชูชันส่งผลให้หน้าเขาร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

ก็เคยเห็นมาแล้วไม่ใช่รึไง

มือเล็กสวมถุงยางลงไปช้าๆจนสุดโคน เลื่อนตำแหน่งมือตนเองไปจับไหล่กว้างเพื่อดึงตนเองขึ้น ทาบทับอวัยวะเดียวกันจนแนบชิด ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดอย่างกระหายพร้อมกับดันอกแกร่งลงจนแผ่นหลังแนบกับโซฟา

สะโพกกลมกลึงนั่งทับส่วนกลางลำตัว บดเบียดจนความยาวของมันเสียดสีไปตามรอยแยก เขาได้ยินเสียงครางต่ำของคนตรงหน้า นั่นยิ่งทำให้เขาพึงพอใจ ควานลินเค้นคลึงแก้มก้นจนล้นมือ คว้าเอาซองถุงยางที่ตกอยู่บนเบาะ ควักเอาเจลที่หลงติดอยู่ข้างในออกแล้วป้ายไปยังช่องทางด้านหลังของรุ่นพี่ตัวเล็ก

"อ๊ะ!"

               

"พอได้แล้วครับ อารมณ์ผมเยอะไปแล้ว"

ตอนนี้ควานลินเหมือนจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ เขาสอดใส่แก่นกายตนเองเข้าไปในตัวอีกฝ่าย จีฮุนใช้ไหล่ของเขาเป็นที่ยึดเหนี่ยว ค่อยๆกดตนเองลงไปให้กลืนกินความใหญ่โตให้ได้มากที่สุด ความจุกแล่นปราดไปทั่วจนเขาเผลอจิกเล็บลงไปบนเนื้อเด็กตัวโต

"อย่าเกร็ง"

"ก็จุก มันเผลอ อะ!"

จีฮุนสะดุ้งเมื่อเจ้าเด็กตัวใหญ่กระแทกตัวเองขึ้นมา ดวงตากลมโตตวัดมองหน้าอีกฝ่ายแล้วก้มลงไปกัดบ่าอย่างต้องการเอาคืน

"เจ็บนะครับ"

"ฉันก็เจ็บ อื้อ"

ควานลินยึดเอวคอดเอาไว้มั่นก่อนจะจับให้ขยับขึ้นลงตามจังหวะของคนตัวเล็ก ผนังอุ่นด้านในตอดรัดเขาจนหัวสมองขาวโพลนไปหมด

ร่างเล็กกอดคออีกคนเอาไว้ ร่อนสะโพกสวยไปตามแรงอารมณ์ ทุกจังหวะของการสอดใส่ราวกับเปลวไฟที่กำลังแผดเผาทั้งคู่ให้วอดวายไม่เหลือแม้แต่ผงธุลี

"พี่แม่ง อ่าห์"

"อ— อะไร"

"โคตรดี"

เสียงกระซิบข้างหูดังขึ้นพร้อมกับร่างของเขาที่ถูกผลักให้นอนลง เส้นผมนุ่มสะบัดไปตามแรงจนควานลินอดไม่ได้ที่จะเสยมันขึ้น เผยให้เห็นนัยน์ตาสวยราวกับท้องฟ้าในยามกลางคืนซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาว

"อ่ะ อ๊า อย่าจ้อง"

"ไม่จ้องก็ได้ครับ"

"ฮ— ลึกไปแล้ว อื้ม!"

ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศไม่สามารถบรรเทาความร้อนจากร่างกายของพวกเขาทั้งสองได้สักนิด เสียงหวานดังกระเส่าไปทั่วทั้งห้องเช่นเดียวกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อที่แรงมากขึ้นเรื่อยๆ

แรงกระแทกทวีคูณขึ้นเหมือนกับความเร็ว ยิ่งใกล้ถึงฝั่งฝันพวกเขาทั้งคู่ก็ยิ่งโถมตัวเข้าหากันโดยไม่ได้สนใจความสัมพันธ์ที่เลือนรางสักนิด

เพราะคืนนี้มีแค่เพียงพวกเขา ที่หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว

จนกระทั่งสุดปลายฝัน ร่างสูงกดแท่งกายตนเองสุดลำ เช่นเดียวกับคนใต้ร่างที่นอนหายใจจนอกบางกระเพื่อม จีฮุนแทบจะหลับในทันทีที่กิจกรรมนี้สิ้นสุดลงเพราะความเหนื่อยล้า

"ไปนอนในห้องนะครับ"

"อือ"

ควานลินถอนกายออกก่อนจะช้อนตัวคนที่ตาปรือเข้าไปในห้องนอน เขาห่มผ้าให้อีกฝ่ายแล้วกลับไปจัดการกับตนเอง หากคนที่นอนอยู่กลับขยับตัวเข้าหาเขาแล้วคว้าแขนตนเอาไว้

นั่นคืออีกครั้ง ที่จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นผิดจังหวะอย่างน่าประหลาด

และควานลินก็หวังว่าตนเองคงจะไม่ถูกตะครุบก่อนที่เขี้ยวของเขาจะฝังลงบนเนื้อนิ่มของอีกคน

กลับไปต่อที่บทความหน้าเด็กดีนะคะ